Worstelen met willen en wachten

Soms wil je iets, héél erg graag. Je voelt het in elke vezel… Dat mooie huis waarop je hebt geboden, de ideale baan waarop je hebt gesolliciteerd, de droom-partner waarmee je op date bent geweest. Dit is het, wow! Dit móet lukken.
Allemaal ‘dingen’ waar je oprecht naar verlangt, waar je voor in beweging bent gekomen, maar waar jij niet in je eentje over gaat. De tijd van afwachten of het wat wordt, kan ondraaglijk spannend zijn. Dit is hoe ik oefen met mijzelf in tijden van afwachten:

Verlangen koesteren
Ik merk op hoe ik me zou voelen als mijn wens uit zou komen. Ik richt me ook op het waarom van mijn verlangen. Welke waarde zit daar achter? Waarom is dit zo belangrijk voor me? Ik praat er over met anderen, deel mijn gedachten en gevoelens en heb zo de voorpret, zonder garantie dat het gaat gebeuren. Heerlijk om het te voelen borrelen, ook al weet ik dat het niets zegt over de toekomst, maar alles over NU.
Dealen met negatieve gedachten en lastige emoties
Naast het fijne verlangen zijn er ook negatieve gedachten. Mijn brein creëert zo de illusie dat ik de situatie beheers, want ‘ik ben er immers mee bezig’. En het probeert me te behoeden een eventuele teleurstelling. Het komt goedbedoeld met zorgelijke scenario’s in de categorie “wat als het niet doorgaat”. Ook dat heeft niets te maken met de uitkomst, maar alles met de ongemakkelijke onzekerheid die er NU daadwerkelijk is. Ik schrijf de gedachten op en telkens als ik daarna weer hetzelfde denk, zeg ik tegen mijzelf: “die ken ik al, daar hoef ik nu niets meer mee”. Op de bijbehorende emoties klop ik zo nodig een rondje.
Realistisch blijven
Het (doem)denken helpt ook om enigszins in de realiteit te blijven want de realiteit is nu eenmaal dat niet alle verlangens van alle mensen altijd worden vervuld. Anders zouden alle bieders dat gewenste huis toch krijgen? Zo werkt het natuurlijk niet. Zelfs niet als alle kopers een cursus ‘manifesteren-kun-je-leren’ zouden volgen. Feit is dat niemand een glazen bol heeft, er alleen maar NU is, en dat alle opties nog open liggen – ondanks oprechte verlangens en fictieve doemscenario’s.
Vertrouwen in nederigheid
Iets wensen en vervolgens vertrouwen dat het gaat zoals het moet gaan is ook een oefening in nederigheid (zonder mijzelf onnodig klein te maken). Het gaat voorbij aan willen en krijgen. Voorbij aan voorkeur of afkeur op ego niveau. Het Leven heeft ook wat te willen denk ik dan. Ik weet niet of het zo werkt, maar ik vind het een waardevolle overtuiging die me helpt me over te geven aan de uitkomst, wat het ook zal zijn.
(Her)waarderen van het mysterie
Het heeft ook een bepaalde charme, dat het leven een mysterie vol leuke en minder leuke verrassingen is. In die tussentijd van wachten ervaar ik mijn drijfveren en verlangens – voelbaar in mijn buik, maar ook mijn irritante overactieve brein, mijn oordelen over mijn gedachten, mijn twijfels en ongeduld. Allemaal in het hier en NU. Materiaal voor zelfreflectie, bewustwording en persoonlijke groei. Fascinerend toch?
Omdenken
Afwachten is niet moeilijk (dat dacht ik eerst). Alleen al het idee dat het moeilijk is, maakt het moeilijker dan nodig. Het is de kunst van het verdragen van alles wat er gebeurt in mijzelf in de tussentijd. Alleen verdragen. Meer is het niet. De tijd doet de rest. En daar hoef ik niets voor te doen. Ik heb veel moeilijker dingen gedaan in het leven dan wachten. Het is een kwestie van stap 1 t/m 5 telkens te blijven toepassen. Dat is een oefening, een vaardigheid die te trainen is. En natuurlijk gaat dat niet altijd vanzelf. Maar dat hoeft ook niet.

Wie weet...
Wat het effect is van er zo mee omgaan? Ik weet het niet. Soms lijkt het alsof het leven dan ook wat makkelijker met mij mee beweegt. Maar dat kan evengoed een illusie zijn. Ik merk vooral dat het me in dat onzekere NU goed doet. Wat de toekomst betreft laat ik me graag verrassen en blijf ik me graag verwonderen.