Wat als niet alle wonden te helen zijn? Goed nieuws?
Hier wordt nog aan gewerkt
Ik schrijf, schaaf en schuur nog aan deze tekst... feedback is welkom. Dus zie je een spelfout, of heb je inhoudelijk hier iets over te delen, schroom niet: anitaeeltink@eft-aalten.nl
Ooit dacht ik dat alle emotionele issues op te lossen zijn. Als ik wéér werd getriggerd door een opmerking of situatie, dan was er toch nog iets niet voldoende verwerkt. Anders zou ik me niet wéér gekwetst voelen? "Werk aan de winkel!"
Inmiddels helpt het mij te geloven dat sommige wonden niet te helen zijn. Dit intro kan wat pessimistisch overkomen, maar ik ervaar het als bevrijdend. Om dit uit te leggen gaan we heel even terug naar de tijd voor de geboorte:
Eenheid
Stel jezelf eens voor: je bent nog in de buik van je moeder. Je krijgt continue voeding, ervaart continue warmte. Je weet nog niet dat jij jij bent en beseft niet dat er een moeder om je heen is. Je bent je niet bewust van je eigen lichaam, verlangens en kwaliteiten. Laat staan van je bewustzijn. Je ervaart stress als je moeder zich druk maakt en ook het effect van een geluksmoment in haar leven zul je merken. Je deelt immers de bloedbaan. Eén bubbel van eenheid.
Afgescheidenheid
Na je geboorte is er geen eenheid maar afgescheidenheid. Ergens in die eerste maanden ga je beseffen dat je een eigen persoontje bent – los van de mensen om je heen. En er is behalve geborgenheid ook ongemak. Denk alleen al aan de kou als je uit bad komt en het hongergevoel wanneer je moet wachten op voeding. Niet alles wat je nodig hebt is er (meteen) en dat is onaangenaam. Je ervaart het, maar kunt het niet begrijpen of verwoorden.
Opvoeders gaan behalve toelachen en knuffelen op enig moment ook ‘nee’ zeggen of je afkeurend aankijken of ze reageren niet meteen. Zelfs als je uit een perfect harmonieus en liefdevol gezin komt, dan nog ontkom je niet aan ongemak en (emotionele en lichamelijke) pijn.
Onvervuld verlangen - reality check!
Ten diepste is er in de mens een verlangen naar er helemaal mogen zijn, zonder oordeel. Een universele behoefte aan liefde, erkenning, gehoord en gezien worden - totale acceptatie van wie je bent. Het zijn dé thema's die ik bij mijn clienten tegenkom en ook zelf herken. Zou het kunnen zijn dat we er eigenlijk naar verlangen om terug te keren naar die eenheid die je ooit voor je geboorte hebt ervaren?
Als dat toch zo is, dan trek ik een keiharde conclusie: dan zullen we hier en nu, tot aan onze dood, nooit dat ultieme gevoel van totale eenheid en acceptatie meer bereiken. Geen enkele ouder, geliefde of kind kan díe behoefte vervullen.
(Soms lijkt het even zo – denk aan het begin van een relatie volop verliefdheidshormonen. De ander lijkt je dan ‘compleet’ te maken. Of tijdens een meditatie - onthecht van je lichaam, gedachten en emoties, is het ook tijdelijk mogelijk om die heel-heid te ervaren.)
"Er is een oprecht, legitiem verlangen èn er is de keiharde constatering dat die niet volledig vervuld zal worden. Niet in onze dagelijkse staat van zijn"
Confronterend
In ons dagelijks leven vol plezier èn drama worden we op pijnlijke wijze herinnerd aan niet vervulde verlangens. Ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen kunnen herinneren aan het gemis van erkenning, liefde, goedkeuring en acceptatie. Een collega die net iets te onvriendelijk kijkt als je iets vraagt, een kwetsende uitspraak van je vader of moeder, het uitblijven van een reactie van een vriend of vriendin. Je partner die je niet altijd begrijpt. En niet te vergeten: je eigen kritische gedachten.
Gevoelens van nu, gekoppeld aan het verleden
Als je je dan afgewezen, onzeker, niet gezien of gehoord voelt of niet gewaardeerd, is dat vaak terug te leiden naar eerdere gebeurtenissen in het leven. Een pijnlijke schoolherinnering, te hoge verwachtingen van ouders, misverstanden in vriendschappen. En natuurlijk ook grote traumatische ervaringen. Allemaal situaties die vragen om aandacht en verwerking in het hier en nu en daar is EFT zeker zinvol voor - zeker als je huidige manier van reageren buitenproportioneel is of als het je belemmert. Door verwerking van oud zeer zullen toekomstige situaties niet of veel minder triggeren.
Blijven fixen is een valkuil
En toch zijn er van die oer-thema's... die poppen - in steeds mildere vorm - toch af en toe weer op. Ik heb het over de fundamentele thema's over hoe je naar jezelf kijkt, over niet vervulde basisbehoeften. Wanneer je daar telkens weer op emotionele pijn stuit, vermoed ik dat je bij een soort 'oer-pijn' uitkomt, bijvoorbeeld dat moment van afscheiding, het niet meer (meteen) krijgen wat je nodig hebt. Een soort heimwee naar eenheid zou je ook kunnen zeggen.
Je kunt eeuwig blijven zoeken naar een nóg dieper liggende oorzaak of nog meer herinneringen om te verwerken. Hopend dat er ooit een moment zal zijn van volledige zelfacceptatie, vrij van emotionele pijn, negatieve gedachten of andere ongemakkelijke reacties. Ik begin dat steeds meer te zien als een valkuil, als een hond die zichzelf in de staart bijt.
Verantwoordelijkheid nemen voor je mens-zijn
Merk je dat de trigger er toch weer is? Slaat de onzekerheid of je negatieve overtuiging weer toe? In plaats van dit gevoel uit de weg te willen hebben of op te lossen (allemaal vormen van afwijzing van wat er NU is), vraag ik je het eens totaal anders aan te vliegen.
Laat het idee dat de onderliggende behoefte (wat het ook is) mogelijk NOOIT helemaal vervuld zal worden, als ervaring toe.
Hoe pijnlijk zou dat zijn? Wat zou dat met je doen? Welke emotie, welke reactie roept dat NU op? Wat als je dit altijd in meer of mindere mate zou kunnen voelen?
Laat deze (mogelijk best pijnlijke) ervaring door je lichaam gaan, eventueel zachtjes tikkend om je lichaam te helpen dit gevoel te verdragen terwijl je uitspreekt wat je ervaart, en adem door. Zo geef je erkenning aan je diepste gemis van totale acceptatie. Juíst door deze emoties van verdriet, boosheid, onmacht en al het andere welkom te heten zonder enige verwachting dat ze weg zullen gaan (te accepteren in plaats van af te wijzen), geeft dat ruimte en ontspanning. Je neemt verantwoordelijkheid voor je mens-ZIJN.
Besef dat je al compleet en oké bént, ondanks het onvervulde verlangen dat soms nog pijnlijk voelbaar is. Dat is óók heling.
Wil je hier hulp bij (of bij het verwerken van minder fundamentele thema's) dan ben je uiteraard van harte welkom! Je hoeft het niet alles zelf te doen.