Achterom kijken

Ik zocht een oud blog om te delen in de nieuwsbrief en stuitte op het artikel over de halve marathon in Enschede (’19). Ik beschrijf mijn worsteling met een dreigende blessure wat voor mij op dat moment een drama was. Terwijl ik alweer verder wilde klikken (want: 'oud nieuws') bleef ik even stilstaan bij die tijd. Mijn eigen ontwikkeling trof me. Want wat beleef ik het hardlopen tegenwoordig anders, net als dat ik nu anders tegen mijzelf aankijk. Een mooie parallel die nieuwe inzichten (en een vers blog😉) opleverde:

Gefeliciteerd!
2024: Ik loop de Safari-trail in Arnhem, een prachtig parcours door de bossen. Bij de pauzeplek stoppen we even – ik loop samen met twee andere relaxte loopsters. We zijn de laatste lopers op de 12 km en worden inmiddels ingehaald door de snelle lopers die wel 2 of 3 van die rondes doen. Een vrijwilligster vertelt hoezeer ze onder de indruk is van de koploper, die kwam zo supersnel voorbij!
Ik reageer dat ik niet meer zo nodig snel of ver hoef te lopen. Het gaat mij om het genieten van de omgeving en het lopen zelf. Niet meer om de perfecte hartslagcurve, de ideale snelheidsopbouw en de drang naar verbetering. We wandelen zelfs tussendoor om op adem te komen of een foto te maken – zonder enig bezwaard gevoel. Iets dat vóór mijn negen-maanden-blessure (’22) ondenkbaar zou zijn geweest.
Een wat oudere vrijwilliger van de trail merkt op dat ik dan ben gegroeid. Het klinkt als een felicitatie.

Aannemen?
En ja, zo voelt het ook. Ik hoef mijzelf niet meer te verbeteren in snelheid of afstand. Geen strenge analyse meer aan de hand van mijn loop-data, hoe leuk ik dat toen ook vond. Het is goed genoeg zo. Ik hoef alleen nog maar te genieten. Daar mag ik best even bij stilstaan.

Klopt het wel?
Toch dringen zich een paar kritische vragen op. Vóór die blessure genoot ik toch óók van het hardlopen mét persoonlijke-verbeter-drang-in-wedstrijden? Is daar dan achteraf gezien wat mis mee? Is het één dan beter dan het ander? Vind ik dan nu iets van lopers die wél verder, beter en sneller willen?
Ik besluit mijn kritische vragen op te merken, en toch maar niet te oordelen, want dat levert niets op. Die (evengoed leuke) prestatie-fase had ik blijkbaar nodig, maar nu past dit me beter. En over vijf jaar? Geen idee. Zo eenvoudig is het. Wat een vrijheid geeft dat.

~ hobbels onderweg in de bossen rondom Arnhem ~

Persoonlijke groei
Ik herken in mijn persoonlijke leven eenzelfde soort transformatie. Een goed-genoeg-zijn-gevoel maakt dat ik anders in het leven sta dan pakweg 5 jaar geleden. Ik hoef niet meer zo nodig te bewijzen dat ik goed ben in mijn werk. Of dat ik een goede moeder of dochter ben. Daar heb ik geregeld aan getwijfeld en daar had ik last van. Ik ga nu voor goed genoeg. Niet als concessie, maar vanuit een realistische, meer milde kijk op mijzelf. Ook hier waren overigens de nodige ‘blessures’ voor nodig om die groei door te maken.

Vloek en zegen
Uitdagende ervaringen ervaar ik als een vloek in het moment en een zegen na afloop. Eenmaal door de ellende heen, rest de opluchting en het genieten. Heus met de nodige nieuwe hobbels en uitdagingen tijdens ‘de loop van het leven’, maar het gaat toch lekkerder als het bij voorbaat al oké is. Wat ook helpt is de wetenschap dat ik blijkbaar in staat ben om te dealen met uitdagende situaties, inclusief bijbehorende emoties en gedachten. Heus niet alleen dankzij EFT-sessies, dat zou een te flauwe, makkelijke opmerking zijn en ook niet waar. Een combinatie van ontmoetingen, goede gesprekken, boeken, cursussen, consulten, ingevingen, podcasts en toevalligheden helpen me onderweg. Het is de optelsom van het Leven zelf. Dat geeft vertrouwen.

Wat zie jij als je achteruit kijkt?
Af en toe stilstaan en achterom kijken om te zien waar je vandaan komt, is dus zo gek nog niet. Dan zie je ineens je eigen proces en dat is ongetwijfeld ook bij jou een felicitatie waard. Ook jij bent niet meer de persoon van 5 jaar geleden en hebt bewust of onbewust geleerd van de dingen die gebeurd zijn op jouw unieke pad. Je trapt heus wel eens in je oude valkuilen (wie niet?), maar toch zal het anders zijn dan toen.
Mocht je middenin zo’n uitdagende periode zitten: dan wens ik je toe dat je je eigen veerkracht zult ervaren en over een tijdje terug kunt kijken met een gevoel van berusting en tevredenheid en misschien zelfs wel gepaste trots en dankbaarheid.

Meer blogartikelen