Wees lief voor verdriet

Afgelopen dinsdag hebben wij onze hond Tara in moeten laten slapen. Ze was oud en dement geworden en het ging echt niet meer. Ze huilde hartverscheurend en reageerde nauwelijks meer op ons. Niets herinnerde nog aan haar vrolijke en enthousiaste karakter. Ik weet dat ze ook veel heeft betekend voor cliënten en Leefstijlrunners die het fijn vonden om door haar begroet te worden als ze het erf op kwamen. 

Ik was onaangenaam verrast hoe intens veel verdriet ik voel(de). Veel meer dan bij onze vorige hond. In de wachtkamer bij de laatste keer naar de dierenarts begon ik al te huilen en thuis gingen de sluizen helemaal open. Een dag later huilde ik op de fiets onderweg naar de yogales, en ook tijdens die les lag ik stil te huilen. Wanneer ik iemand vertel wat er is gebeurd,  sta ik zo weer met tranen in de ogen. Ze was gewoon zó lief en ik mis haar. Ook nu tijdens het typen voel ik een brok in mijn keel. 

Heb jij tijdens het lezen van bovenstaand stukje ook maar 1 keer gedacht: “goh wat overdreven, het is maar een hond. Daar hoef je toch niet zó om te huilen? De mensen in Limburg, België en Duitsland die alles kwijt zijn, díe hebben het veel erger!”?

Waarschijnlijk niet. Ik dacht het allemaal wel. Ik was mijn verdriet aan het vergelijken met het leed van anderen. Om vervolgens mijn eigen verdriet te veroordelen en af te wijzen. Toen ik me dat realiseerde (gelukkig vrij snel!) ging de knop om. Want gevoel afwijzen, is zo niet-handig om te doen! En dus laat ik het er nu zijn. Ik pas géén EFT toe. Dit zijn gezonde tranen van rouw. “Tranen wassen de ziel”, hoorde ik eens. En dan gebeurt het dus dat iemand er over begint en ik weer met natte ogen sta. En dat is dan maar zo. Opkroppen is ongezond. En het mooie is… het komt en gaat in golven. En het wordt al steeds rustiger merk ik. En dit grote verdriet zegt ook iets over de hoeveelheid liefde die ik voor haar voel. Ik ben ook intens dankbaar dat ze al die jaren bij ons is geweest.

Ik hoop dat dit je inspireert om je gevoel nooit, maar dan ook nooit af te wijzen. Wat je voelt, voel je. Ook al is het 'maar' vanwege een dier of iets anders. Dat mag. Laat je oordelen los en laat het er zijn. Overweldigt het je? Of is het buitenproportioneel? Zoals angst voor iets dat objectief gezien echt niet nodig is of een gevoel van niet goed genoeg zijn terwijl je weet dat iedereen er mag zijn, ja dan kun je zeker EFT toepassen om daar wat aan te doen. Maar ook dan laat je het gevoel er eerst zijn. Acceptatie is onderdeel van het proces. Altijd.

Maar verdriet… dat wil gewoon gevoeld worden en dan ben je daar maar het beste lief voor. Zoals een collega mij apte… “gevoelens doen niet aan een waardeoordeel”.