De interne observator
Het toelaten van je emoties kan best spannend zijn. Het kan dan helpend zijn om je te realiseren dat je niet die emotie bènt. Evenmin ben je uitsluitend je lichaam of je gedachten. Je hebt ze en je bent je er (soms pijnlijk) bewust van.
Je bént geen verdriet, je erváárt verdriet (je merkt het op door de brok in je keel). Je bént niet die negatieve gedachte, je merkt het op (je hoort steeds dat zinnetje in je hoofd 'dat je het toch nooit goed kan doen').
Ongeacht de aanleiding of oorzaak, kun je bovenstaande allemaal zelf waarnemen als je je aandacht er op richt. Er is kennelijk 'een waarnemend iets' in ons, dat continue op de achtergrond aanwezig is en opmerkt wat we ervaren (wat we denken en voelen) zonder daar wat van te vinden. Sommige mensen noemen dat het 'ik', anderen het 'ware zelf' of 'het bewust-zijn'. Dat deel is dus vrij van oordeel, hoe liefdevol is dat? Wow! (*).
Zaklamp
Vergelijk dat opmerkzame deel, met een interne zaklamp die op de gedachte, het lichamelijke gevoel of de emotie schijnt. Er is constant die zaklamp die de lichtbundel ergens op richt zodat het opmerkbaar wordt. Die zaklamp is helemaal oké, heeft nergens last van, maar IS er gewoon.
Wanneer je je regelmatig realiseert dat die zaklamp er óók nog steeds is - onbeschadigd ondanks alles wat er gebeurd is, kan het vanuit dat besef, makkelijker zijn om 'je zaklamp' te richten op het (tijdelijke!) verdriet, de onmacht of andere lastige emoties.
Rustgevend besef
Het duurde bij mij ook even voor het kwartje viel, maar het helpt me wanneer ik me herinner: oh ja, mijn 'ik' is er altijd (en altijd al geweest!) en is de rust zelve, ondanks de hectiek van telkens veranderlijke omstandigheden, gedachten, emoties en fysieke sensaties. Dat is toch fascinerend en Wonderlijk?
Tijdens sessies met anderen gebruik ik deze gedachtegang ook geregeld. Soms maar kort door even te benoemen dat je méér bent dan het rot-gevoel van dat moment, namelijk óók degene die de emotie opmerkt. "Oh ja!..." (ergens wéten we dat ook wel). Dat geeft soms al een zucht van verlichting.
Zo 'eenvoudig' is het
Als de emotie eenmaal aan staat, rest 'alleen nog maar' het doorvoelen ervan. Je blijft er bij (met je zaklamp 😉) om op te merken wat er van binnen verandert. Precies het tegenovergestelde dus van de neiging om er van weg te gaan of het weg te willen hebben. Mijn ervaring is dat dat al tikkend net wat makkelijker kan gaan. Je zult merken dat een emotie als een golf(je) opkomt en ook weer afneemt. Vaak sneller dan je dacht, juíst omdat je je er niet meer tegen verzet.
Misschien geeft het je ook een inzicht en zet het aan tot actie. Emoties zijn er immers niet voor niets. Wat heeft het je te vertellen?
